Manastir Beočin pripada Eparhiji Sremskoj i jedan je od najposećenijih manastira na Fruškoj Gori. Nalazi se u blizini sela Beočin, nedaleko od Novog Sada. U manastirskoj crkvi se nalazi čudotvorna ikona Majke Božije i mošti Svetog Vladike Varnave Nastića, najmlađeg srpskog svetitelja.
Manastirska crkva je posvećena Vaznesenju Hristovom, manastir proslavlja slavu Spasovdan.
Manastir je ženski, aktivan. Sestrinstvo manastira čine Igumanija Ekatarina, devet monahinja i tri iskušenice.
Manastir Beočin leži na severnoj strani Fruške Gore u dolini između dva brega obrasla gustom šumom. Pored manastira protiče potok – Ljuti potok koji ističe iz bregovitih šuma i utiče u Dunav.
Na prostoru 50 km dužine i 10 km širine na sremskoj planini Fruška gora, smešteno je *osamnaest srpskih pravoslavnih manastira.
Šire područje Fruške gore od davnina je bilo bogato svetilištima, a tokom 16. i 17. veka na ovom prostoru je zabeleženo 35 manastira. Od vremena nastanka ovi manastiri nebrojeno puta su pljačkani, rušeni i napuštani, a najozbiljnije su stradali tokom Drugog svetskog rata. Nekoliko manastira je teško oštećeno i tokom NATO bombardovanja 1999.
Međutim, zahvaljujući veri i ljubavi prema pravoslavlju ovi manastiri žive i živeće za buduća pokolenja.
Tačno vreme nastanka ovog fruškogorskog manastira do sada nije utvrđeno. Bez sumnje, Beočin je postojao oko polovine 16. veka, s obzirom da je prvi put pouzdano zabeležen u turskom katastarskom defteru iz 1578. godine. Tokom 17. veka Beočin je zabeležen još dva puta 1622. i 1629. godine. Za vreme austro-turskih ratova manastir je po svoj prilici oštećen i napušten. Godine 1697. patrijarh Arsenije III Čarnojević dopustio je izbeglim kaluđerima manastira Rače (na Drini) da Beočin nasele i obnove. Račanski kaluđeri su podigli 1708. godine malu privremenu crkvu od drveta. Zidanje današnje nove crkvene građevine (na mestu prvobitne), započete 1731-32. i dovršene 1740. godine. Kao njeni ktitori pominju se gospodar Milivoje Milaković, zakupac pošte iz Futoga i njegov sin Petar. Ikonostas crkve manastira Beočin delo je trojice poznatih slikara: 1754. godine četiri prestone ikone radio je Janko Halkozović, dok sve ostale potiču iz 1765-66. godine i pripadaju Dimitriju Bačeviću i Teodoru Kračunu.
Najstariji likovni podaci o manastiru Beočin nalaze se na litografiji petrovaradinskog majstora Mihaela Troha iz 1837-41. godine. 1875. godine u Beočinu je umro poznati pesnik Jovan Grčić Milenko. Sahranjen je u neposrednoj blizini crkve na severnoj strani, što potrvđuje grobna ploča sa zapisom sačuvana do danas. Poznati istoričar Dimitrije Ruvarac napisao je 1924. godine obimni i dokumentovani monografski rad o ovom manastiru i tako razrešio mnoga pitanja vezana za istorijske prilike manastira Beočin. Za vreme drugog svetskog rata 1941. godine brojne dragocenosti manastira Beočin su opljačkane. Najveći deo ovih predmeta odnet je u Zagreb. U posleratnom periodu deo dragocenosti je vraćen i danas se čuva u Muzeju srpske pravoslavne crkve u Beogradu.
S južne strane manastira se nalazi veliki park. Zasadili su ga Francuzi pre 150 godina. Iz Pariza je u Beočin došla grupa baštovana koja je održavala Versajski park. U manastirskom vrtu su izgradili pravu malu kopiju Versajskog parka sa prelepom fontanom i bazenom u sredini. Izgrađene su staze sa niskim zimzelenim rastinjem. Zasađeno je mnogo vrsta retkog cveća, ukrasnog šiblja i retkog drveća. Bilo je tu nekoliko vrsta magnolija, omorika, srebrnih borova i retkih četinara, listopadnog drveća i ukrasnog žbunja koje u ovim krajevima ne raste.
Manastirska crkva, manastira u Beočinu, je posvećena prazniku Vaznesenja Hristovog. Pretpostavlja da je bila sagrađena pod uticajem tradicionalne arhitekture. U Austro-Turskim ratovima, manastir je oštećen i napušten. Posle Velike seobe Srba, manastir su obnovili izbegli kaluđeri manastira Rače, između 1697-99. Isti monasi su 1708. sagradili privremenu crkvu od drveta.
Današnja manastirska crkva je izgrađena 1732. i 1734., a trospratni zvonik uz zapadnu fasadu crkve sagrađen je 1762. Manastirski konaci, koji su građeni između 1728. i 1771, okružuju crkvu sa južne i zapadne strane. Manastirski kompleks je potpuno obnovljen 1893, a manje izmene izvedene su 1921. Ikonostas u manastirskoj crkvi slikali su Dimitrije Bačević, Janko Halkozović i Teodor Kračun, u šestoj i sedmoj deceniji 18. veka. U neposrednoj blizini manastira, istovremeno kad i crkva, sazidana je stara kapela. Nova, današnja kapela sagrađena je 1905. prema projektu Vladimira Nikolića. U Drugom svetskom ratu, manastir je opustošen, ali su građevine ostale neoštećene. Svoje poslednje dana u Beočinskom manastiru proveo je srpski pesnik Jovan Grčić Milenko.
